jueves, 13 de agosto de 2009

Nicaragua, 19 de xullo

Hola, con moito, moito retraso, pero inda así, aquí tedes a crónica da nosa visita a Nicaragua no 19 de xullo.
En realidad estuvimos muy poquitos días, como 5 o así. Lo que más nos interesaba era estar el 19 en Managua (y lo conseguimos, a duras penas), pero de paso aprovechamos para que Braulio conociese un poquito Granada y Masaya.

El primer día nos fuimos a Masaya, dimos una vuelta por el pueblo y a media mañana, hala!, a dejarnos llevar por l@s pequeñ@s consumistas que llevamos dentro...

Rúas de Masaya

Nos hartamos de comprar ñoñerías, recuerdos, muñecas, artesanía... pero nuestro primer objetivo era una hamaca. Así que eso lo dejamos para el final, cuando ya habíamos cogido un poco de práctica en lo del regateo, que aquí no tiene gracia ninguna porque ya te lo hacen ellos:
- Cuánto vale esto?
-mmmmmmm... 20 córdobas, pero como me quedan pocas y es para ti que eres gallega... te lo dejo en... 15.

Entonces es cuando piensas, segura que no vale más de 10. Pero son dur@s de roer, porque como casi tod@s l@s turistas que viajan a Nicaragua pasan por este mercado saben que si no te lo venden a ti se lo van a vender a otr@. Con lo cual, más de una vez te vas con un fracaso absoluto. Y much@s de ell@s ni ganas tienen de regatear...
Pero bueno, es una gran experiencia.
Al final conseguimos lo que queríamos: nuestra hamaca, que al principio nos pedía 300 córdobas por ella (como unos 10 euros) y la acabamos consiguiendo por 210 (7 euros), que ahora aquí me parece baratísima (incluso a 10 euros), pero cuando estás allí, 10 euros te parece una exageración, y te pasas más de una hora luchando, comparando precios y regateando por un mísero euro. Es un duelo entre la vendedora y tú en el que no sólo entra en juego el dinero, no, es algo más... Es tu capacidad de regateadora, tu entereza, tu cabezonería...
Y esa sensación de victoria... cuando ella te dice... bueeeeeeeeno, te la dejo en 210... (y tú con el 200 en la punta de la lengua, pero no, eso no, porque entonces te pasas de lista y te quedas sin nada, que casi es lo que nos pasó a nosotras, por intentar regatear tanto).
Pero la conseguimos y nos fuimos tan contentas (y la vendedora se quedaría más contenta todavía, porque de eso se trata, de que nos engañe pero que no nos demos cuenta y nos pensemos que las que salimos ganando fuimos nosotras).
En fin...
O Braulio coa hamaca e un sorriso triunfador
Vistas de Managua desde el mirador. Es una ciudad tremedamente verde. Creo que nunca vi una ciudad tan verde, pero te das cuenta cuando la ves desde arriba, no mientras estás abajo.

Parte de una exposición que vimos en Managua sobre la tortura durante la dictadura de Somoza


En el mirador también hay una figura enorme de sandino, y si os fijáis, estoy yo a los pies.


Y que más...
Bueno, pues que de Granada ya os hablé, es una ciudad preciosa, muy activa, con mucho movimiento cultural (estuvimos en una proyección de un docu sobre el holocausto palestino) y muy, muy tranquila además de caliente.
Nos hartamos de beber frescos, de comer cualquier cosa por la calle y de pasear, porque es una ciudad para eso, para patear, perderte en el mercado, sentarte en las terrazas a disfrutar del poco fresco que hay en las noches...
Eso sí, existe un contraste grande entre Granada centro y el mercado. En el centro todas las casas está muy bien pintadas, con colores muy vivos, muy bonitos, limpias...

A catedral vella de Granada

Pero en el mercado...
sólo tenéis que ver las fotos...



Y aunque disfrutamos mucho el viaje no salió del todo bien, porque nos pusimos enfermas. Primero yo, con un catarro tremendo (toses, estornudos y mocazos verdes incluidos), además ya sabéis lo incómodo que es tener un catarro en verano, con el calor... En las tardes casi ni podía salir a la calle, porque pegaba mucho el sol y me ponía malísima... Pero bueno, más o menos se me fue pasando... Y cuando llegó el domingo (el 19, lo que llevábamos esperando meses) Braulio amaneció malísimo, con fiebre, dolor de cabeza y de garganta y vómitos (vamos, que las tenía todas). Así que me fui corriendo a la farmacia (que no fue tarea fácil encontrar una, porque es el día más festivo del año), le compré algo que le cortara los vómitos y con eso más o menos se puso un poquito mejor. Así que nos atrevimos a ir a Managua.
En Granada un día nos fuimos al local del Frente y allí nos dijeron que el domingo salían desde la plaza unos 100 buses en caravana hasta Managua, así que decidimos irnos con ellos. Además nos regalaron banderas y nos pareció mucho más interesante ir con la gente del Frente.


Pero como os podéis imaginar el pobre Braulio no estaba para muchas fiestas y aunque el viaje podía haber resultado divertidísimo, porque era una fiesta, la gente gritando, cantando en el bus, subiéndose, bajándose... Íbamos en caravana y nos íbamos juntando con los buses que llegaban de otras ciudades o pueblos. No os podéis imaginar la cantidad de buses que había...


Y al llegar, gente y gente y gente... increíble!
Y el discurso de no sabes ni quién, porque llegar adelante, cerca del escenario era totalmente imposible, la gente estaba allí desde bien entrada la mañana.
Pero para cuando nosotr@s llegamos, ya había gente que se estaba marchando.
En realidad fue increíble estar allí, pocas veces había visto tanta gente junta, y menos por una causa como esa. Pero en realidad, el número de personas que se encontraban allí por compromiso político era mucho menor.
Un gran número de hombres (pero muchos) estaban no borracho, ciegos perdidos!! Es un día en el que se lo pueden permitir, porque es fiesta, la fiesta de Nicaragua y ya se sabe... un trago, otro, otro... Pero no eran ciegos de coloraos cantando canciones populares, no muchos estaban tirados en el suelo sobre sus propios vómitos, otros eran llevados a rastras por sus compañeros, otros medio se tambaleaban intentando permanecer de pie... Nos impactó bastante, y eso que para nosotr@s un borracho tampoco es una cosa que nos vaya a llamar la atención, pero era exagerado.
Y también había mucha gente que estaba allí por estar, incluso algunos con mala cara.
Al día siguiente compramos un par de periódicos y en los dos denunciaban el uso de vehículos oficiales para transportar personas al acto, denuncias de trabajador@s que se había visto obligd@s a ir ai no quería perder sus empleos...
Siempre hay las dos caras de la moneda. Pero lo que es cierto es que allí había miles de personas y la gran mayoría estaban disfrutando de un día buenísimo, de una fiesta tremenda y delante del palco sólo se veían banderas rojas y negras ondeando.





Pero en realidad el Frente se está jugando el apoyo del pueblo. Porque cada vez la gente es más crítica con su gobierno, se habla de trampas en las elecciones, censura...
De hecho, mucha gente que apoyó al frente en sus inicios ahora pertenecen al
Movimiento Renovador Sandinista (Gioconda Belli, Carlos Mejía Godoy, Dora María Téllez Argüello...)

Nosotras pudimos vivir una de las cosas que apestan en el Frente y en casi todos los países Latinoamericanos. El día antes del aniversario, celebraron la ceremonia Muchacha Revolución 30 Aniversario. Al principio no sabíamos ni que iba a ser eso, pero como la sala estaba llena y somos unas curiosas nos buscamos un sitio y allí nos quedamos. La cosa tardaba mucho en empezar, así que fuimos a preguntar qué era quello y nos explicaron que se iba a escoger a la Muchacha Revolución o algo así, así que Braulio les preguntó que en qué se basaban para elegirla y nos dijeron pues que en su manera de hablar, de expresarse, sus ideas...
Nada más lejos de la realidad, eso era un miss Granada en toda regla, y lo que es peor de todo, con chiquillas de 15 años. Patético. Así que les hacían desfilar en ropa deportiva, ropa tradicional y ropa revolucionaria (y hasta ahí llegamos porque yo estaba a punto de reventar).



Y para cambiar de tercio, este sábado volamos hacia Guatemala y sur de México. Vistaremos Antigua, Atitlán, Panajachel... lo que nos dé tiempo en 15 días y de México creo que con Chiapas tendremos suficiente.
Y lo que más envidia os va a dar de todo: del 14 al 21 de septiembre nos vamos a Cuba!!!!!!
A ver si con esto se me olvida la Festa da Istoria...
Un bico e ondo pasa.

sábado, 25 de julio de 2009

Viva Galiza Ceive!

Miñas donas e meus señores:
Si no abrente d-este día poidéramos voar sobor da nosa terra e percorrela en todas direicións, asistiríamos á maravilla d-unha mañán única. Dende as planuras de Lugo, inzadas de bidueiros, até as rías de Pontevedra, oureladas de piñeraes; dende as serras nutricias do Miño o a gorxa montañosa do Sil, até a ponte de Ourense, onde se peitean as augas d-entrambos ríos; ou dende os cabos da costa brava da Cruña, onde o mar tece encaixes de Camariñas, até o curuto do monte de Santa Tegra, que vence coa súa sombra os montes de Portugal, por todas partes xurde unha alborada de groria.
O día de festa comenza en Sant-Iago. A torre do reló tanxe o seu grave sino de bronce para anunciar un novo día, e de seguida comeza unha muiñeira de campás, repinicada nas torres do Obradoiro, que se comunica a todol-os campanarios da cibdade. (...)

Hoxe as campás de Compostela anuncian unha festa étnica, filla, tal vez, d-un culto panteista, anterior ao cristianismo, que ten por altar a terra nai, alzada simbólicamente no Pico Sagro; por cobertura o fanal inmenso do universo; e por lámpara votiva, o sol ardente de xullo, o sol que madura o pan e o viño eucarísticos. Por eso a muiñeira de campás, iniciada en Compostela, vai rolando por toda Galiza, de val en val e de coto en coto, dende os campanarios pimpantes da veiramar até as homildes espadañas da montaña. E o badaleo rítmico das campás -de todal-as campás de Galiza en leda algarabía- semella o troupeleo dos cabalos astrales, que veñen pol-a vouta celeste, turrando co carro de Apolo, que trai luz e calor ao mundo en sombras. Hoxe é o Día de Galiza, e así comenza.

Así dá comenzo a solemnidade d-este día; a Festa maor de Galiza, a Festa de todol-os galegos. Pero ninguén pode sentila, coma nós, os emigrados, porque en tal día coma este revivien as lembranzas acuguladas, e coa moita destancia agrándase o prodixio da patria. Hoxe a nosa imaxinación anda por alá, en festa de saudades, escoitando as cántigas montañesas e mariñeiras que van para Compostela, vendo o noso país embandeirado de azul e branco, con músicas, gaitas, pandeiros, aturuxos e foguetes... E dispóis de evocar o repique matutino das campás -mal ou ben, ao xeito de Otero Pedrayo-, eu podía evocar igoalmente, todol-os lances xubilosos d-este día, hora a hora, minuto a minuto. Pero ¡cómo se tornan tristes as alegrías evocadas lonxe da patria! ¡Cómo doen as ledicias arrincadas do recordo da nosa mocedade! E cómo para min é certo o que dixo o mellor poeta da nosa estirpe:
Sen tí perpétuamente estou pasando
Nas maores alegrías, maor tristeza


Alfonso Daniel Rodríguez Castelao Alba de Groria


Viva Galiza Ceive!!!


viernes, 24 de julio de 2009

costa rica é así...

Hoxe vou facer unha entrada especial...

Es una recopilación de cosas que me hacen mucha gracia en este país, pero bueno... mejor lo veis por vosotr@s mism@s...

El top ten de las ticadas:

En el número 10:

La compañía nacional de fuerza y luz, que no se les ocurre otra cosa que poner el símbolo de la okupación como logo!


En el número 9:
Pequeños problemillas con la escritura y la pronunciación:


Esta es bastante buena, pero os juro que la semana pasada Braulio y yo vimos un cartel en una soda (además en un tamaño bastante considerable) que ponía:
CERBISIOS
Y vosotr@s os preguntaréis: pero esto qué é lo que é???
Pues ni más ni menos que los servicios. Anda que... mira que lo complicaron bien. Qué sólo acertaron en las vocales!! Pena que no teníamos la cámara a mano. En este país no merece la pena ni guardarla en la funda, porque siempre hay algo que fotografiar.

En el número 8:
A ver quién es la/el chulit@ que se atreve a irse sin pagar:


Con la dirección y todo, por si hay alguien más a quien le debe dinero, para que se organicen y se vayan a su casa a romperle las piernas. Pa' que aprenda.


En el número 7:
Sin palabras. Aceite capullo.
Y Pozuelo: es muuuuuuuuuuucha galleta. Por ahí ya no se ven eslóganes como estos. La publicidad ya no es lo que era.


En el número 6:
Los Casio varatos (varatos, varatos), pero que me decís de los Nikís, eh??


En el número 5:
Recordáis que en alguna entrada os hablé de la fisionomía de las ticas? Que tienen bastante pecho?
Pues ahí tenéis la prueba, hasta los maniquíes se adaptan a la realidad...


En el número 4:
Si el maniquí de antes os impactó no os vayáis a pensar que con los hombres se quedan atrás, que no sea por tallas, que aquí hay hombres muy hombres... (aunque yo siempre que paso por la tienda el calzoncillo en cuestión sigue ahí, que me parece que eso no lo venderán en mucho tiempo...) Que son unos fanfarrones!!!!!



Y llegamos al podio:

En el número 3:
Ambiente familiar. Esto estaba escrito en la carta de un restaurante mexicano en San José. Pero un restaurante normal y corriente, no os vayáis a pensar...


Transcribo porque no se ve nada, pero en serio, es lo que pone:
Importante: usted está en un ambiente familiar y no se permite escenas románticas (sean solteros o casados). Si usted falta a esta disposición no será atendido. Le agradecemos respetar el reglamento.

Queda dicho.


En el número 2:
Las imitaciones...

Eso, mor amor, y menos guerras!

Pero los action man no eran unos muñecos???

Addict... casi cuela...

Y una de las mejores...
Hogo Boss!!!

Están curradas, eh??


Y la campeona de campeonas, mi preferida:

La gomina moco de gorila!!! Y sus variantes: la baba de lagarto y la de rinoceronte.

Es que además es verde de verdad, el color de moco está muy logrado!!

Total, no??
muxu bat!