domingo, 21 de diciembre de 2008

chegou o nadal!

ola!
onte tivemos un día xenial!!!
primeiro porque dedé e máis eu tivemos regalos de nadal!!!
siiiiiiiii... chegáronnos paquetes dende os nosos respectivos países... mmm
mmmm... que alegría!
Non tedes nin ideia da ilusión que fai recibir aquí unha cartiña.. pois imaxinádevos un paquete! o
u dous no meu caso!!
estaba un poco preocupada porque hacía un mes que mi ama me enviara un paquete y aún no me había llegado...
y ella me volvió a enviar otro y nada... Hasta que ayer Eduardo llegó cual Papá Noel cargado de paquetes para las princesas de la casa. Pues fue
un espectáculo ver nuestra reacción. Hasta l@s rastas que están tranquilamente en el Caribe fumándose su rica marihuana y escuchando un traquilo reggae escucharon nuestros gritos de alegría.
Je, je..

Yo estaba tan nerviosa y tan contenta que no los quería abrir para alargar más ese momento de emoción. Bueno, pues un alegría enorme porque hay que ver cómo son las madres... en un kilo de paquete la cantidad de cosas que puden meter...
mmmmm... esta navidad vamos a comer chorizooooooooo!!!
Y a Dedé le enviaron un paquete de (no os lo perdáis) 6 KILOS DE COMIDAAAAAAA!!!
Qué alegría...
Para nosotras es una sorpresa enrome y muy especial, cualquier cosa que huela o que tenga el sabor de nuestro país es un cariño, una alegria.
Y yo además recibí dos paquetes: uno con regalos de navidad... más maja mi ama... Me regaló esta camisola tan bonita!!

Ayer hacía un calor que se caían las moscas, pues yo con mi camisola nueva, chuleando de familia que me quiere y me envía cosas... je, je.

Y además de recibir esta gran sorpresa ayer fue un día genial, porque hicim
os una barbacoa en casa con la gente de JAZON para celebrar que son las vacaciones de Navidad. mmmmmmm... que rico estaba todo... Pinchos morunos de pollo, cerdo y verduritas... Y maíz y patatas asadas...
y postre y sobremesa.
Un día muy divertido, porque había mucha gente en casa con la que
charlar.

Y ahora a preparar las vacaciones de Navidad... qué ganas tenemos... conocer lugares, tirarnos en la playa a relajarnos...
que bien... van a ser unas navidades diferentes...
ya os contaré.

Y sólo dos cosas más de despedida que me hicieron mucha gracia:
¿A que no sabéis que canción estaban poniendo ayer en el mercado de mi pueblo cuando entramos???
No me hables, no me hables... de Juan Pardo!!!!
aaaaaaggggggg!!!
Y el último hit en canciones de amor del top manta costarricense???
El Perales!!! si...
hay chicos que se suben al autobús mientras éte no arranca y que te venden cd's pirateados. Es una risa...y el Perales triunfa!!
Pues nada más por hoy, un bico grande...

miércoles, 17 de diciembre de 2008

xa estou aquí!

Eeeeeeeiiiii!!!
vexo que tedes mono de Costarriqueando, eh?
je, je...
pois aquí estou outra vez.
Perodade quetardara tanto en voltar a escribir, pe
ro a miña vida non é que sexa moi, moi movida estos días.
A chuvia segue sen dar moita tregua e coma as f
érias de nadal están á volta da esquina pois pasamos bastante tempo metidiñas na casa, aforrando cartiños.
Pero inda así facemos algunha que outra escapada...
Este fin de semana nos fuimos a San José (la capital) para celebrar el cumpleaños de Dedé.
El sábado a las 5.30 de la mañana nos cogimos u
n bus (sólo tuvimos que esperar 45 minutos) y a conocer mundo.
Y sí, hay vida a esas horas (y no vida nocturna como estamos acostumbradas a
ver).
La verdad es que íbamos un poco asustadas porque nos habían advertido que San José es una ciudad peligrosa, existe mucha delincuencia y no es muy segura para un@ extranjer@ (porque además se nos nota a leguas que no somos de aquí, aún no cogí bien el acento, je, je).
Y mi físico no se corresponde con el de l
a mayoría de las mujeres ticas. Normalmente visten muy apretadas y tienen unas tetas grandísimas. Tanto Dedé como yo nos fijamos en ese detalle y ninguna de las dos tenemos mucho parecido con los cánones de las mujeres de aquí.
Pero al ir a San José vimos una mayor variedad de gente. Porque en el pueblo donde vivimos casi todo el mundo viste igual, lleva el pelo igual y hu
ele parecido (utilizan mucho perfume porque para la sociedad tica la higiene es algo muy importante. Es una falta de respeto presentarte en público mal aseada)
En San José nos encontramos con muc
h@s rastas (existe una gran comunidad rasta en el Caribe, por la influencia de Jamaica), gente de diferentes estilos, pero sobre todo gótic@s! hay un montón! deben de estar de moda últimamente...

Pues de la ciudad no puedo hablar mucho. Es más bien fea. Bueno, en realidad es feísima. No hay ningún edificio destacable. Solamente el teatro nacional y está muy sucio.
Nosotras sólo nos movimos por el centro de
la ciudad, porque fuera de ahí San José es muy peligrosa y se entra en la denominada zona roja. Casi a diario se pueden leer en los periódicos casos de asesinatos por la espalda en plena calle, robos con violencia e incluso tiroteos en lugares públicos (restaurantes, tiendas).
Es de locos, y creo que la situación está yendo a
más, que la violencia crece.
Por eso nosotras íbamos bastante asustadas y
cuando llegamos a la ciudad (sin plano ni nada, que para eso somos unas aventureras) pues estábamos en un estado de desconfianza y miedo totalmente exagerado.
La ciudad es muy peligrosa, pero al igual que otra capital europea. Aquí es diferente, ya que reina un caos mayor, pero hay que tener el mismo cuidado que si vas a París, Roma o Barcelona.
Así que nos dedicamos a patear la zona centro de la ciudad y conocer un poco sus gentes, sus ritmos, sus olores...

En San José hay much@s vendedor@s ambulantes. Much@s. Que ofrecen sobre todo artesanía. Y por supuesto el top manta.
Pero puedes encontrar de todo: ropa, calzado, gafas de sol, complementos de todo tipo: bolsos, pulseras, collares, gafas...

Infinidad de baratijas.
A la hora de comer nos metimos en el mercado central y esa si que fue una buena experiencia.
Parece realmente un zoco árabe: pequeñas callejuelas laberínticas que
lo mismo te llevan a una pescadería como a un zapatero, costurero o a una casa de empeño. Y hay mucho ruido, mucha gente y muchísimos olores: ahora perfume, ahora pescado, ahora piel, ahora fritanga...
Allí hay muchos restaurantes d e comida
rápida (pero no en el sentido que nostr@s entendemos) es rápida, pero también es comida.



Puedes comer gallo pinto, un casado, sopas, albóndigas..
Otro día que no tenga qué contaros os hablaré de la comida costarricense.
Las camareras (casi siempre son mujeres) te llaman a gritos:
- Pasen adelante! - En que puedo servirles? -
Les atiendo con gusto...
- Aquí hay chance, un sitico para ustedes...
Dicen estas frases de requitilla, sin respirar, y muchas veces ni siquiera te miran cuando las dicen. Incluso hay veces que las dicen cuanndo ni siquiera hay gente!
Me encanta... por momentos me sentí como en Egipto o Turquía. Una locura.
También nos encontramos a la tarde un mercado de artesanía muy interesante con millones de cosas... mmmmmm... me imagino a mi ama allí enredando... la tendríamos que sacar a la fuerza.

Tuvimos la oportunidad de hablar con bastante gente. Es una po
blación muy abierta y sin querer te das cuenta de que llevas hablando con una persona que no conoces en plena calle más de media hora.
Una de las personas que conocimos fue una chica que trabajaba en una tienda y me hizo mucha gracia porque me preguntó:
- ¿Es cierto que en España a las 9 de la noche aún está el sol? Je, je... es que aquí a las 5.30 ya está oscuro... y no se lo creía.

Y cuando ya estábamos hartas de patear, nos fuimos para el albergue, que estaba muy bien, en el centro y con piscina y música reggae todo el día. Pero no sin antes pasar por el mercado para comprar algo de pan y un poco de cena y una botellita de ron, que la ocasión lo merecía. Nos encontramos un súper muy grande en el que había de todo: hasta jamon y chorizo y salchichón!!!
mmmmmm... que manera de salivar...

pero la loncha te salía a euro!!
así que nos cogimos un poco de queso y pavo y tan contentas...
Y a la noche en el albergue había mucha gente (también tenía bar) y allí conocimos a cuatro irlandeses majísimos con los que nos fuimos a una discoteca. Qué risas, l@s únic@s que no sabíamos bailar, nosotr@s. Pero como decía uno de ellos: que viva el freestyle!!!
El resto no os lo tengo que contar porque me conoceis y sabéis que lo di todo.
Bueno, pues así se nos pasó el fin de semana...
y para esta Navidad ya lo tenemos decidido, nos vamos 8 días al Pacífico Norte.
A ver si vemos un poco el sol.
Bueno, pues nada más por hoy.
boa noite e bicos grandes.

sábado, 6 de diciembre de 2008

semana tranquila

Ola, esta semana sei que vos teño un chisco abandoad@s, pero como segue chovendo e esta fin de semana Dedé e máis eu nos estamos reservando pro finde que ven (porque ela vai estar de aniversario e ímolo festexar por todo o alto), pois non hai moito que contar.
Inda así o país ségueme sorprendendo.
Cada día coñecemos un pouquiño máis da cultura, da xente...
Sobre todo nas viaxes en bus. Son toda unha aventura...
que comienza intentado adivinar a que hora pasará el maldito autobús (y sobre todo que sea uno que pare). Cuando ya estás dentro lo mas probable es que te toque viajar de pie, porque siempre van hasta arriba de gente, a cualquier hora. Y a veces es mucho mejor, porque la cuestión no es ir de pie o sentada. La cuestión es: o meterle tu culo en la cara a la persona que va a tu lado sentada (porque si tú vas de pie y la otra persona va sentada mi culo queda a la altura perfecta de su careto); o que te pongan a ti el culo (en el mejor de los casos) en la jeta.
Porque los asientos en la ventanilla son un bien tan preciado como los frijoles.
Y siempre que te toque viajar al lado de una persona que no conoces tienes una charla asegurada.
A veces está guay, conoces gente simpática y hasta haces amig@s, porque hoy conocimos a una chica muy maja qu vive en nuestro pueblo que se llama Andrea, y que nos va a invitar a su casa a tomar café. Genial, por fin tenemos una amiga en el pueblo!!!
Pero otras veces te topas
con gente que no sabes de dónde habrá salido, y que es mejor no descubrirlo. Sin ir más lejos, hoy Dedé y yo fuimos sentadas al lado de un hombre que llevaba un perro en una mochila. El pobre perrrico iba todo asfixiado, que era un regalo para una tía suya. Pues cuando le obligué (si, le obligué) a que abriera la mochila para que pudiese respirar un poco, el pobre chucho sacaba la lengua casi hasta el suelo.
Pues el tío era un raro de la ostia. Se pasó el viaje hablando de sus perros salvajes, a los que quería más que a su hija, y de que se había ido a Canadá a aprender inglés. Para ello se casó con una canadiense y cuando ya había aprendido suficiente inglés la dejó y se vino para Costa Rica otra vez.
Os podéis imaginar nuestra cara...
En fin, que al final va a tener razón mi abuela Mari Luz cuando me dice que ella se entera de todo desde el autobús, porque desde allí se ven muchas cosas.
La semana pasada también conocimos a un hombre, que al principio era majo, pero que después parecía un puñetero madero de la cantidad de preguntas que nos hizo; que tuvo una reacción que me llamó mucho la atención. Cuando le preguntamos de dónde era nos dijo que de San José, pero después, hablando un poco más nos contó que era de Nicaragua, y nos lo dijo en voz baja, como avergonzándose de ello. Aquí vienen much@s inmigrantes de Nicaragua a trabajar (estamos muy cerca de la frontera) y en algunos lugares están mal vistos y existe cierto odio cara a ell@s.

Y hay mucha gente con la
que hablamos que aunque conozcan España (Galiza ni les suena, pero ya me estoy encargando yo de que a partir de ahora sí), no saben situarla muy bien. Y Francia ni puñetera idea. Con deciros que ayer en correos (fuimos a enviar unas cartas) le preguntaron a Dedé si Francia estaba en Europa...

Y hoy desde la ventana del bus pude leer uno de esos carteles que me hacen tanta gracia en los que confunden la "s" y la "c" o "z". El de hoy ponía:
Se afilan cerruchos (por serruchos).

que simpáticos...

Pues poco más os voy a contar por hoy. Bueno, una cosa más, para que se ría mi ama. Hoy me compré una tela súper bonita (por poco más de 2 euros) y me hice una falda!!! Dedé no confiaba nada en que me la pudiera hacer y eso me ayudó más, porque me puse cabezona y en dos horas, hala! falda nueva!!
ama, cuando veas las costuras y los nudos que se me fueron haciendo te vas a mear...
A ver si el día que me la ponga no me quedo medio desnuda en medio de la calle y me tenga que comprar una grapadora.

Pues nada más, un besiño
y pasadlo bien...





miércoles, 3 de diciembre de 2008

problemillas coa auga

Onte foi unha xornada un chisco aburrida, non para de chover co cal dá un pouco de preguiza saír de casa, así que despois de currar ns adicamos a vaguear un pouco...
A única aventura que tivemos foi que cando nos espertamos non había auga en todo o pobo, e claro... e moi mala hora pra estar sen auga: recén levatada, coas le
gañas postas...
pois así pasamos media mañá, até que empezou a chover forte e alá me lan
cei coas cacerolas a tentar recoller un pouco de auga (sobre todo pra ir ó baño, porque inda que aquí hai moito espacio non paraba de chover).
E atopei un reguiño polo que caía a auga da chuvia e alí nos fumos dedé e máis eu, á busca da auga!
Púxenme pingando, porque chovía bastante e cando por fin consigo encher as cacerolas todas e me vou pra dentro disposta a lavarme e disfrutar dunha encan
tadora cita con "roca" descubrimos que chegou a auga.
Moi ben!

martes, 2 de diciembre de 2008

Costa Rica e Nicaragua

Ola!
¿como foi a fin de semana? A miña moi boa, de expedición... Despois de ver o sábado o refuxio da Marina, o domingo nos fumos de turistas Dedé e máis eu, e descubrimos un dos lugares máis bonitos que teño visto: Termales del Bosque.

Fuimos a unas termas de auga caliente que procede de las entrañas del Volcán Platanar y cuando llegamos a la entrada, la verdad es que me decepcioné un poco, porque eran las instalaciones de un hotel (y nos cobraron 6000 colones!! (unos 8 euros), precio de turistas). Pero a medida que avanzábamos cara las orillas del río me fue convenciendo más. Desde la entrada del hotel hasta las termas hay un recorrido de 800 metros, muy verde y amplio y depués hay que meterse por un camino que parece que te estás adentrando en una selva virgen. Es precioso, con toda la vegetación a tu alrededor... hasta que se llega a la zona de las pozas. Son pozas de piedra, algunas más grandes y otras más pequeñas y con diferentes temperaturas (desde los 34º a los 44º). Cómo me acordé de vosotr@s y de lo que nieva por ahí!! Sobre todo do meu aita, co que lle gusta a auguiña quente...
La experiencia fue genial, porque además había muy poca gente y nos pudimos relajar un montón. Y sólo está a unos 20 km de casa...

Y ayer vinieron a visitarnos a Jazon un grupo de agricutor@s de Nicaragua, para ver cómo trabajan en nuestra organización e intent
ar comenzar una experiencia de turismo rural en la zona de Río San Juan. Y a la vez recibimos una sorpresa, porque venía con el grupo la chica francesa que está de voluntaria allí y nos contó muchísimas cosas sobre Nicaragua y su proyecto de voluntariado.
Cuando llegó aquí se quedó alucinada al ver como vivíamos (y no me extraña porque tengo más comodidades aquí que cuando vivía en Ribadavia).
La diferencia entre los dos países es abismal, sobre todo en la zona en la que vive ella (Río San Juan). Aquí, en Costa Rica, te puedes encontrar una casa de ensueño (como la nuestra) y al lado una chabola casi sin techo y sin cristales en las ventanas. Es lo normal, hay mucho contraste entre unas casas y otras, sin embargo en
Río San Juan (Nicaragua) todo el mundo es pobre y viven igual. Las casas son todas iguales y no hay diferentes clases sociales. Ni siquiera tienen las calles asfaltadas y la pobreza se nota en muchas otras cosas (no sólo en las casas).
Por ejemplo, allí a penas se ven coches, la gente utiliza los caballos como medio de transporte y dá pena verlos, están muy flacos y la mayoría de ellos ya no tienen pelo en el lomo, se les gasta con el roce... (y algunos incluso sangran debido al peso que tienen que soportar).
Julie (que así se llama la chica frances
a) trabaja con agricultores y nota muchísimo la educación machista que existe en la población. Muchos hombres le dijeron que pensaban que las europeas eran todas unas putas y cosas por el estilo. Con esto no quiere decir que toda Nicaragua sea así, pero sí la zona en la que ella vive y trabaja. Y mucho peor lo lleva la otra compañera (una chica gallega) que también está allí de voluntaria. Montse (que así se llama) trabaja en una residencia para niñas embarazadas. Se encuentra casos de niñas de 12 años, y en la mayoría de los casos esos embarazos están provocados por personas de su familia (sus padres, tíos, hermanos..). Es una situación muy complicada y dura, pero están contentas, porque están aprendiendo mucho y lo que es más importante: ayudando mucho.
También tuve la oportunidad de conocer a un chico nicaragüense (Pablo Antonio) de una comunidad que se llama San Miguelito que trabaja con un grupo de jóvenes de la zona. Hablamos mucho de la juventud, de los problemas con los qu
e se encuentran y llegamos a la conclusión de que muchas de las problemáticas con las que nos encontramos son muy parecidas y tienen un mismo origen (abandono del rural, pasividad en la gente joven...). Me pareció que hacía un trabajo muy interesante y me dejó su dirección, para que cuando vaya a Nicaragua me pase por su comundad y quizás podamos hacer un trabajo documental junt@s. Me gustaría grabar allí, que nos expliquen su experiencia y aprender de ell@s.

Y ahora a ver si nosotr@s acabamos el mes de vacaciones y empezamos a trabajar, porque ya me estoy empezando a inquietar.
Bom, pois que vaia ben e un bico moi grande e moi especial pra Ane. Ti sabes moito de Nicaragua... xa me contarás.

sábado, 29 de noviembre de 2008

un día perfecto

Hoxe Dedé e máis eu tivemos un día redondo. Fartas de que a chuvia nos estropease os plans, hoxe decidimos sair de excursión inda que caisen chuzos de punta.
Y la verdad es que nos salió todo genial
. Nos levantamos prontito y nos fuimos a Ciudad Quesada, que es la población más grande y más cercana que tenemos.
Allí hicimos un par de recadillos y depués nos cogimos la guía de la National Geograpgic y hala! a descubrir Costa Rica por nosotras mismas, sin guía, a la aventura! (como dice Dedé).
Vimos que a 13 km de Ciudad Quesada había un refugio de animales y allí nos fui
mos con el autobús (una aventura más). La suerte nos acompañó todo el día, porque llegábamos a los sitios y el bus que queríamos coger ahí estaba, delante de nosotras, y sólo llovió en los momentos en los que estábamos dentro del autobús...
Pues fue un acierto ir a ese lugar. Se llama Fundación Zooló
gico La Marina y allí se encargan del rescate, la reproducción, la crianza, la liberación y la reintroducción de especies de animales salvajes de la zona , especialmente aquellas que están en peligro de extinción. El sitio en si es increíble, muy grande y cuando entras en él parece que entras en la jungla... Su aspecto es el original, no han cambiado nada, simplemente hicieron un sendero para que puedas seguir el recorrido.


Lo primero que te impresiona al entrar allí son los sonidos, el ruido de los pájaros es alucinante, parece que estás en otro mundo, sólo la naturaleza en su más puro estado y tú, formando parte de ella.








Es precioso, la sensación es inreíble, los olores, el aire, los gritos...

Y con cada animal que vas conociendo conoces también su historia
, en que fase se encuentra (por desgracia muchos de ellos en peligro de extinción) y mo llegó allí. Algunos incluso llegan al refugio mutilados, con serios problemas de salud, psíquicos...
todos ellos causados por ya sabéis quien, el
animal más malvado y destructor sobre la faz de la tierra: nosotr@s:
tráfico de animales, maquinaria de centrales
eléctricas, caprichos, accidentes de tráfico...

Algunos son capaces de recuperarse, entonces los liberan y pueden volver a vivr en libertad, pero otros quedan tan dañados que son incapaces de recuperarse.
En ese caso se les nota, pero sus ojos no nos miraban acusándonos... más bien era una mirada perdida, de incomprensión... parece que nos preguntaban por qué les hacíamos eso...

No sé, es un lugar increíble, allí hay más de 80 especies diferentes de animales, pero no vimos ni la mitad, y mucho menos nosotras solas, con esta mirada ignorante que tenemos... todo tan verde!!
Pero vimos lupitas de un rojo increíble volando so
bre nosotras, un pequeño tucán, chimpancés, un jaguar, un puma, galápagos, tapires, lapas, serpientes, cocodrilos, patos, avestruces...

Todos increíbles...

Nada máis por hoxe.
un bico

viernes, 28 de noviembre de 2008

de paseo por Ciudad Quesada

Esta semana por fin conseguimos coller un bus e chegar a Ciudad Quesada. Despois do intento fallido do martes, o mércores conseguimos tomar un bus que nos levase á cidade, e mesmo coller outro que nos trouxera de volta!!!
Pues si, allá nos fuimos las tres marías de expedición por la ciudad. Aquí cualquier cosa que hagas, por muy normal que parezca, es toda una aventura, desde coger el bus, hasta comprar medio kilo de carne en la carnicería.
La verdad es que todo nos salió muy bien, cogimos los buses co
rrectos (no fuimos a parar a ningún lugar desconocido) e hicimos muchas compras de cosas necesarias en la casa.
Yo me compré por fin una mosquitera y
ahora tengo una cama de princesa. Nos reímos un montón cuando fuimos a comprarlas Dedé y yo. Al principio nos vendían unas que se agarran de cuatro esquinas en el techo o en la pared, pero era un poco complicado, porque dormimos tres en la misma habtación y no hay mucho espacio que digamos y para mi cama eso no era posible.
Les pergunté si no había alguna que se colga
se del techo, y me dijo que sí, pero que eran para cunas. Me la enseñó y me gustó mucho más, además de que era muchísimo más cuca (je, je). Pues a Dedé le dio mucha envidia y también dijo que quería una de cuna, con lacitos... y no va la tía y le pregunta toda seria si la tenían en rosa!!!!
Que risas... la dependienta no sabía ni que decir, y claro, nosotras tiradas por el suelo de la risa...

Pues estuvimos enredando toda la mañana y me fijé en que, como aquí no pronuncian el sonido "z", todo lo pronuncian como si fuera la "s" (es d
ecir, dicen sapato, en vez de zapato) pues como no lo diferencian a la hora de escribirlo es una coña porque vas por la calle y ves carteles del estilo:
Pulceras de rebajas (refiriéndose a pulseras)
Organisación
o camizas (camisas).
Es muy bueno, yo me harté de reír.


Cuando ya estábamos cansadas de dar vueltas nos fuimos al mercado a comer algo. El mercado es algo así como una plaza de abastos con tiendas de casi todo y algunos bares-restaurantes en el medio. Allí nos comimos un plato muy tico que consta de: arroz y frijoles (nunca faltan y los comen todos los puñeteros días), enslada, pasta con tomate, un plátano frito, cebolla pasada por la sartén y un bistec. Muy rico, pero el bistec tenía más nervios... a poco hago un bolote en la boca que no lo digiero en tres días.
Pero aún así muy rico todo. Y muy barato: todo ese platazo por 3'80 euros.


Además como somos unas enredadoras y aquí la gente es muy habladora, nos pusimos de charla con el dueño del bar y con la camarera y nos acabaron invitando a los cafés y los postres. Muy majetes y flipaban al vernos a una francesa, un austríaca y una gallega juntas y de voluntarias en Costa Rica. Y la gente que estaba comiendo a nuestro lado se meaban de risa porque le hacíamos fotos a los platos de comida. Vamos, que no pasamos desapercibidas...

Otra cosa que me llama mucho la atención es que en casi todos los lugares públicos en los que estuve los perros campan a sus anchas. En la universidad (donde vamos muchas veces a comer) siempre hay perros deambulando para ver si les cae algo y no es que sean perros de alguien que está allí comiendo, no son perros de la calle (moito me lembro d@s señorit@ da vila, je, je)
Y en el bar en el que estuvimos comiendo el miércoles tam
bién se nos acercó una perrita y allí estuvo con nosotras hasta que acabamos de comer, y en cuanto se acabó la comida si te he visto no me acuerdo...
y la muy cabrona nos ponía ojitos para que le diéramos algo!!!



Bueno, pues a ver si este fin de semana hacemos algo y tengo más aventurillas que contar.
Por lo demás bien, empezando a currar. Estoy diseñando un flyer para un tour que organizan por Río Celeste (un lugar precioso). Ya os enseñaré fotos. Pero bueno, suave, suave...
Me encanta el ritmo de vida tico (e a ti tamén, non Fonso? pero os que ían estar na gloria son o Nico e sobre todo o Pelu, Pelu!)

Ah! y el miécoles a la noche celebramos el cumpleaños de Christian... Risas, ron y bailes, que están empeñados en que aprendamos a baiar reggeton y a mi la verdad se me dá fatal, así que creo que no voy a triunfar en ninguna fiesta. Aquí tenéis al cumpleañoso con las gafas que le regalamos:


Bueno, pues ya me despido de ustedes por hoy. Cuídense este fin de semana y no tomen mucho (ya hablo un español de telenovela que lo flipais).
Beijinhos.

martes, 25 de noviembre de 2008

un día máis, unha chaparrada máis

ola xentiña...
como vai? por aquí seguimos sen moita novidade, só que hoxe tiven o meu primeiro encabronamiento...
si! a miña cabeza botaba fume. cóntovos: o plan de hoxe era ir a Ciudad Quesada a mercar algunhas cousas que precisamos (como por exemplo unha mos
quitera, que os mosquitos da zona están comezando a gañar peso indiscriminadamente gracias ás ricas carnes de dedé e máis eu).
Pois nos presentamos a iso das 9.30 na parada de bus (que polo menos está cuberta, que non vexades o que chovía)...
ui! perdón!

sigo en costarricense:
pues esperamos por el bus un rato, otro rato, fueron viniendo personas, pero ningún bus a la vista (sólo en sentido contrario al que nos queríamos dirigir nosotras).
y sigue la espera, y dura, y dura y dura (sí, como en el anuncio).
Ya había pasado una hora y ni rastro del bus. Total, que como seguía viniendo gente a esperar, pues nada, nosotras allí, imitando a l@s lugareñ@s...

Yo ya me estaba empezando a mosquear bastante porque la espera ascendía ya a hora y media, pero la gente seguía esperando allí mazo tranquis, charloteando y tal...
hasta que por fin, a las 11.30 se acerca un bus, se coloca a nuestra altura y... ¡pasa de largo! ¡que iba lleno!.
así que cogí mi chuvasquero y con un encabronamiento considerable me piré pa casa, porque ya no me apetecía ni ir a Ciudad Quesada ni me importaba que esta noche los puñeteros mosquitos se diesen otro festín a cuenta de mis piernas.
A la mierda!

Y después de esas dos horitas de espera, llegamos a casa y conocimos a nuestros dos compañeros alemanes (que son alemanes-nicaragüenses y hablan español con acento alemán y alemán con acento nicaragüense, muy simpático).
Son dos chavalillos jovencicos... a ver que tal...

Después vino a comer con nosotras Wilson, que es un chico de aquí de Jazon que se va de voluntario ó Viso (en Ourense). Ya le di el teléfono de Braulio, p
ara que contacte con vosotr@s y le enseñeis Ribadavia y le dije que preguntara por Arrinca y por el Coto. A ver si me lo cuidáis, je, je (no vaya a ser que tomen represalias después).
Y a la tarde la lluvia nos dejó ir a dar un paseo por el pueblo (Cuestillas de Florencia) y pudimos hacer unas cuantas fotos...

En una sale una nena que se llama Martita (más maja) y en otra un hombre que estaba amaestrando a un caballo. Aquí la gente es muy charlatana y dá gusto pasear y encontrarte gente.


Y paisajes, y flores...
todo es muy bonito...
si queréis ver más fotos que voy haciendo por aquí, sólo tenéis que pinchar aquí al lado derecho, donde pone fotos de Costa Rica y ahí se ven muy bonitas.

Y sabéis que??
que en abril tengo visita!!!
que viene Ane a verme (una muyamiga de Gasteiz). Para que veais lo que son las vascas, que no viene a verme a Ribadavia, que lo tiene a 600 km pero viene a Costa Rica (tomallá!!).
Hala pues, muxu handi bat, ta bihar arte.



lunes, 24 de noviembre de 2008

unha de bechos (pili, pra ti)

Hoxe tivemos un convidado de honra na nosa aburrida tarde de chuvia: un verme do tamaño do meu dedo corazón.
Pois o becho en sí tívonos toda a tarde entretid@s facéndolle fotos.
Ademáis de ter un tamaño considerábel (eu nunca vira un verme desas dimensións), todo o seu corpo (sobre todo a cabeza) estaba ateigado duns pelos brancos que se asemellaban ós pinchos dun cactus. Metía medo!!


O que se ve na foto, que parecen patas son unhas ventosas coas que se amarra ás superficies. E no cú, parecía que tiña un par de antenas.
Ademáis comía a unhas velocidades de vérigo... así foi, que esa boliña negra que se ve en primeiro plano desenfocada é o pedazo de merda que soltou polo cú, supoño que en parte adicada a nós por andar a molestala.

E así, que hoxe tivemos unha tarde de bechos, porque cando xa nos estabamos comezando a cansar de observar ó verme, chegou Eduardo cunha anduriña nas mans que se decidiu a facer o niño no caixón das luces da casa.


Sempre hai cousas pra ver neste país...

domingo, 23 de noviembre de 2008

e como non, segue chovendo

Pois si, esto non para... esta noite pensei que se nos viña o ceo enriba. Hoy hablé con la familia... hasta mi aita se dignó a acercarse a la tienda de Nico para que pudiéramos charlar! En el fondo si que me quiere, je, je. Para eso soy su repoliño. Y más le vale que me cuide, que no tiene otro...
Estuvo muy bien, hablamos algo así como dos horas... nico, el aita y la ama, braulio y el lediño... mmmmm... qué morriña...
Pero con esto de internet las distancias son muy, pero que muy relativas... es de gran ayuda poder estar comunic
ada y recibir noticias de casa todos los días. Es como si un cachito de vosotr@s estuviese aquí, en Costa Rica. Es difícil entenderlo (teniendo en cuenta además, mi grandiosa facilidad de palabra), pero si vivís una experiencia parecida (un año sin pisar mi casa y sin abrazar a mi gente) o l@s que ya la hayáis vivido, me entnderéis muy bien.
Y para entretener la mente con algo, ahora que no nos atrevemos a salir de casa, me dedico a hacer fotiños y experimentos con la cámara.
Así también os tengo entretenid@s...

Bom, pois despídome, porque sigo sen moitas novidades...
a ver se mañá o sol se digna a aparecer, senón, a darlle uso a esas botas novas tan guapas que teño...
muxutxus

sábado, 22 de noviembre de 2008

segue chovendo...


Si, a chuvia non da tregua estes días.

Lleva lloviendo una semana entera, con lo cual no podemos hacer a penas nada.
Pero como este país se ha empeñado en sorprenderme, ayer, en el único momento en el que nos aventuramos a salir a la calle para hacer una pequeña compra, presenciamos en vivo y riguroso directo un accidente de tráfico con persecución incluida.

Resulta que venía un coche a bastante velocidad (justo en el cruce que lleva a nuestra casa) y al intentar adelantar a una moto, la golpeó y las dos personas que iban en la moto se cayeron a la cuneta. Cuando el coche vio que se habían dado un buen golpe, aceleró y desapareció.
Pero un coche que venía en dirección contraria y vio lo que había pasado se fue detrás a perseguirlo (en plan peli).
Total, que de repente (y no se de dónde) salió un coche de policía con las luces y la sirena a toda ostia y continuó la persecución.


Como una peli.

Y este no es el único accidente que vimos, ya que este lunes apareció un coche en medio del río que pasa delante de casa. En vez de hacer la curva fue recto y se dio un buen baño.

L@s tic@s son un puñetero peligro al volante.

E nada máis por hoxe.
Disfruten da fin de semana...

unha cousa máis...

pra tervos ben informad@s.

pois si, houbo moita xente que me suxeriu a ideia de crear un blog e como me estou convertindo nunha experta (e nunha friki) do internet e das súas ferramentas pois, veña! unha cousa máis...

supoño que estes primeiros pasos irán con erros, pero a medida que vaia coñecendo o funcionamento do blog seguro que vos podo achegar cousiñas interesantes que nos axuden a coñecer un pouco máis este país.

e nada máis,
a comezar.