sábado, 29 de noviembre de 2008

un día perfecto

Hoxe Dedé e máis eu tivemos un día redondo. Fartas de que a chuvia nos estropease os plans, hoxe decidimos sair de excursión inda que caisen chuzos de punta.
Y la verdad es que nos salió todo genial
. Nos levantamos prontito y nos fuimos a Ciudad Quesada, que es la población más grande y más cercana que tenemos.
Allí hicimos un par de recadillos y depués nos cogimos la guía de la National Geograpgic y hala! a descubrir Costa Rica por nosotras mismas, sin guía, a la aventura! (como dice Dedé).
Vimos que a 13 km de Ciudad Quesada había un refugio de animales y allí nos fui
mos con el autobús (una aventura más). La suerte nos acompañó todo el día, porque llegábamos a los sitios y el bus que queríamos coger ahí estaba, delante de nosotras, y sólo llovió en los momentos en los que estábamos dentro del autobús...
Pues fue un acierto ir a ese lugar. Se llama Fundación Zooló
gico La Marina y allí se encargan del rescate, la reproducción, la crianza, la liberación y la reintroducción de especies de animales salvajes de la zona , especialmente aquellas que están en peligro de extinción. El sitio en si es increíble, muy grande y cuando entras en él parece que entras en la jungla... Su aspecto es el original, no han cambiado nada, simplemente hicieron un sendero para que puedas seguir el recorrido.


Lo primero que te impresiona al entrar allí son los sonidos, el ruido de los pájaros es alucinante, parece que estás en otro mundo, sólo la naturaleza en su más puro estado y tú, formando parte de ella.








Es precioso, la sensación es inreíble, los olores, el aire, los gritos...

Y con cada animal que vas conociendo conoces también su historia
, en que fase se encuentra (por desgracia muchos de ellos en peligro de extinción) y mo llegó allí. Algunos incluso llegan al refugio mutilados, con serios problemas de salud, psíquicos...
todos ellos causados por ya sabéis quien, el
animal más malvado y destructor sobre la faz de la tierra: nosotr@s:
tráfico de animales, maquinaria de centrales
eléctricas, caprichos, accidentes de tráfico...

Algunos son capaces de recuperarse, entonces los liberan y pueden volver a vivr en libertad, pero otros quedan tan dañados que son incapaces de recuperarse.
En ese caso se les nota, pero sus ojos no nos miraban acusándonos... más bien era una mirada perdida, de incomprensión... parece que nos preguntaban por qué les hacíamos eso...

No sé, es un lugar increíble, allí hay más de 80 especies diferentes de animales, pero no vimos ni la mitad, y mucho menos nosotras solas, con esta mirada ignorante que tenemos... todo tan verde!!
Pero vimos lupitas de un rojo increíble volando so
bre nosotras, un pequeño tucán, chimpancés, un jaguar, un puma, galápagos, tapires, lapas, serpientes, cocodrilos, patos, avestruces...

Todos increíbles...

Nada máis por hoxe.
un bico

viernes, 28 de noviembre de 2008

de paseo por Ciudad Quesada

Esta semana por fin conseguimos coller un bus e chegar a Ciudad Quesada. Despois do intento fallido do martes, o mércores conseguimos tomar un bus que nos levase á cidade, e mesmo coller outro que nos trouxera de volta!!!
Pues si, allá nos fuimos las tres marías de expedición por la ciudad. Aquí cualquier cosa que hagas, por muy normal que parezca, es toda una aventura, desde coger el bus, hasta comprar medio kilo de carne en la carnicería.
La verdad es que todo nos salió muy bien, cogimos los buses co
rrectos (no fuimos a parar a ningún lugar desconocido) e hicimos muchas compras de cosas necesarias en la casa.
Yo me compré por fin una mosquitera y
ahora tengo una cama de princesa. Nos reímos un montón cuando fuimos a comprarlas Dedé y yo. Al principio nos vendían unas que se agarran de cuatro esquinas en el techo o en la pared, pero era un poco complicado, porque dormimos tres en la misma habtación y no hay mucho espacio que digamos y para mi cama eso no era posible.
Les pergunté si no había alguna que se colga
se del techo, y me dijo que sí, pero que eran para cunas. Me la enseñó y me gustó mucho más, además de que era muchísimo más cuca (je, je). Pues a Dedé le dio mucha envidia y también dijo que quería una de cuna, con lacitos... y no va la tía y le pregunta toda seria si la tenían en rosa!!!!
Que risas... la dependienta no sabía ni que decir, y claro, nosotras tiradas por el suelo de la risa...

Pues estuvimos enredando toda la mañana y me fijé en que, como aquí no pronuncian el sonido "z", todo lo pronuncian como si fuera la "s" (es d
ecir, dicen sapato, en vez de zapato) pues como no lo diferencian a la hora de escribirlo es una coña porque vas por la calle y ves carteles del estilo:
Pulceras de rebajas (refiriéndose a pulseras)
Organisación
o camizas (camisas).
Es muy bueno, yo me harté de reír.


Cuando ya estábamos cansadas de dar vueltas nos fuimos al mercado a comer algo. El mercado es algo así como una plaza de abastos con tiendas de casi todo y algunos bares-restaurantes en el medio. Allí nos comimos un plato muy tico que consta de: arroz y frijoles (nunca faltan y los comen todos los puñeteros días), enslada, pasta con tomate, un plátano frito, cebolla pasada por la sartén y un bistec. Muy rico, pero el bistec tenía más nervios... a poco hago un bolote en la boca que no lo digiero en tres días.
Pero aún así muy rico todo. Y muy barato: todo ese platazo por 3'80 euros.


Además como somos unas enredadoras y aquí la gente es muy habladora, nos pusimos de charla con el dueño del bar y con la camarera y nos acabaron invitando a los cafés y los postres. Muy majetes y flipaban al vernos a una francesa, un austríaca y una gallega juntas y de voluntarias en Costa Rica. Y la gente que estaba comiendo a nuestro lado se meaban de risa porque le hacíamos fotos a los platos de comida. Vamos, que no pasamos desapercibidas...

Otra cosa que me llama mucho la atención es que en casi todos los lugares públicos en los que estuve los perros campan a sus anchas. En la universidad (donde vamos muchas veces a comer) siempre hay perros deambulando para ver si les cae algo y no es que sean perros de alguien que está allí comiendo, no son perros de la calle (moito me lembro d@s señorit@ da vila, je, je)
Y en el bar en el que estuvimos comiendo el miércoles tam
bién se nos acercó una perrita y allí estuvo con nosotras hasta que acabamos de comer, y en cuanto se acabó la comida si te he visto no me acuerdo...
y la muy cabrona nos ponía ojitos para que le diéramos algo!!!



Bueno, pues a ver si este fin de semana hacemos algo y tengo más aventurillas que contar.
Por lo demás bien, empezando a currar. Estoy diseñando un flyer para un tour que organizan por Río Celeste (un lugar precioso). Ya os enseñaré fotos. Pero bueno, suave, suave...
Me encanta el ritmo de vida tico (e a ti tamén, non Fonso? pero os que ían estar na gloria son o Nico e sobre todo o Pelu, Pelu!)

Ah! y el miécoles a la noche celebramos el cumpleaños de Christian... Risas, ron y bailes, que están empeñados en que aprendamos a baiar reggeton y a mi la verdad se me dá fatal, así que creo que no voy a triunfar en ninguna fiesta. Aquí tenéis al cumpleañoso con las gafas que le regalamos:


Bueno, pues ya me despido de ustedes por hoy. Cuídense este fin de semana y no tomen mucho (ya hablo un español de telenovela que lo flipais).
Beijinhos.

martes, 25 de noviembre de 2008

un día máis, unha chaparrada máis

ola xentiña...
como vai? por aquí seguimos sen moita novidade, só que hoxe tiven o meu primeiro encabronamiento...
si! a miña cabeza botaba fume. cóntovos: o plan de hoxe era ir a Ciudad Quesada a mercar algunhas cousas que precisamos (como por exemplo unha mos
quitera, que os mosquitos da zona están comezando a gañar peso indiscriminadamente gracias ás ricas carnes de dedé e máis eu).
Pois nos presentamos a iso das 9.30 na parada de bus (que polo menos está cuberta, que non vexades o que chovía)...
ui! perdón!

sigo en costarricense:
pues esperamos por el bus un rato, otro rato, fueron viniendo personas, pero ningún bus a la vista (sólo en sentido contrario al que nos queríamos dirigir nosotras).
y sigue la espera, y dura, y dura y dura (sí, como en el anuncio).
Ya había pasado una hora y ni rastro del bus. Total, que como seguía viniendo gente a esperar, pues nada, nosotras allí, imitando a l@s lugareñ@s...

Yo ya me estaba empezando a mosquear bastante porque la espera ascendía ya a hora y media, pero la gente seguía esperando allí mazo tranquis, charloteando y tal...
hasta que por fin, a las 11.30 se acerca un bus, se coloca a nuestra altura y... ¡pasa de largo! ¡que iba lleno!.
así que cogí mi chuvasquero y con un encabronamiento considerable me piré pa casa, porque ya no me apetecía ni ir a Ciudad Quesada ni me importaba que esta noche los puñeteros mosquitos se diesen otro festín a cuenta de mis piernas.
A la mierda!

Y después de esas dos horitas de espera, llegamos a casa y conocimos a nuestros dos compañeros alemanes (que son alemanes-nicaragüenses y hablan español con acento alemán y alemán con acento nicaragüense, muy simpático).
Son dos chavalillos jovencicos... a ver que tal...

Después vino a comer con nosotras Wilson, que es un chico de aquí de Jazon que se va de voluntario ó Viso (en Ourense). Ya le di el teléfono de Braulio, p
ara que contacte con vosotr@s y le enseñeis Ribadavia y le dije que preguntara por Arrinca y por el Coto. A ver si me lo cuidáis, je, je (no vaya a ser que tomen represalias después).
Y a la tarde la lluvia nos dejó ir a dar un paseo por el pueblo (Cuestillas de Florencia) y pudimos hacer unas cuantas fotos...

En una sale una nena que se llama Martita (más maja) y en otra un hombre que estaba amaestrando a un caballo. Aquí la gente es muy charlatana y dá gusto pasear y encontrarte gente.


Y paisajes, y flores...
todo es muy bonito...
si queréis ver más fotos que voy haciendo por aquí, sólo tenéis que pinchar aquí al lado derecho, donde pone fotos de Costa Rica y ahí se ven muy bonitas.

Y sabéis que??
que en abril tengo visita!!!
que viene Ane a verme (una muyamiga de Gasteiz). Para que veais lo que son las vascas, que no viene a verme a Ribadavia, que lo tiene a 600 km pero viene a Costa Rica (tomallá!!).
Hala pues, muxu handi bat, ta bihar arte.



lunes, 24 de noviembre de 2008

unha de bechos (pili, pra ti)

Hoxe tivemos un convidado de honra na nosa aburrida tarde de chuvia: un verme do tamaño do meu dedo corazón.
Pois o becho en sí tívonos toda a tarde entretid@s facéndolle fotos.
Ademáis de ter un tamaño considerábel (eu nunca vira un verme desas dimensións), todo o seu corpo (sobre todo a cabeza) estaba ateigado duns pelos brancos que se asemellaban ós pinchos dun cactus. Metía medo!!


O que se ve na foto, que parecen patas son unhas ventosas coas que se amarra ás superficies. E no cú, parecía que tiña un par de antenas.
Ademáis comía a unhas velocidades de vérigo... así foi, que esa boliña negra que se ve en primeiro plano desenfocada é o pedazo de merda que soltou polo cú, supoño que en parte adicada a nós por andar a molestala.

E así, que hoxe tivemos unha tarde de bechos, porque cando xa nos estabamos comezando a cansar de observar ó verme, chegou Eduardo cunha anduriña nas mans que se decidiu a facer o niño no caixón das luces da casa.


Sempre hai cousas pra ver neste país...

domingo, 23 de noviembre de 2008

e como non, segue chovendo

Pois si, esto non para... esta noite pensei que se nos viña o ceo enriba. Hoy hablé con la familia... hasta mi aita se dignó a acercarse a la tienda de Nico para que pudiéramos charlar! En el fondo si que me quiere, je, je. Para eso soy su repoliño. Y más le vale que me cuide, que no tiene otro...
Estuvo muy bien, hablamos algo así como dos horas... nico, el aita y la ama, braulio y el lediño... mmmmm... qué morriña...
Pero con esto de internet las distancias son muy, pero que muy relativas... es de gran ayuda poder estar comunic
ada y recibir noticias de casa todos los días. Es como si un cachito de vosotr@s estuviese aquí, en Costa Rica. Es difícil entenderlo (teniendo en cuenta además, mi grandiosa facilidad de palabra), pero si vivís una experiencia parecida (un año sin pisar mi casa y sin abrazar a mi gente) o l@s que ya la hayáis vivido, me entnderéis muy bien.
Y para entretener la mente con algo, ahora que no nos atrevemos a salir de casa, me dedico a hacer fotiños y experimentos con la cámara.
Así también os tengo entretenid@s...

Bom, pois despídome, porque sigo sen moitas novidades...
a ver se mañá o sol se digna a aparecer, senón, a darlle uso a esas botas novas tan guapas que teño...
muxutxus

sábado, 22 de noviembre de 2008

segue chovendo...


Si, a chuvia non da tregua estes días.

Lleva lloviendo una semana entera, con lo cual no podemos hacer a penas nada.
Pero como este país se ha empeñado en sorprenderme, ayer, en el único momento en el que nos aventuramos a salir a la calle para hacer una pequeña compra, presenciamos en vivo y riguroso directo un accidente de tráfico con persecución incluida.

Resulta que venía un coche a bastante velocidad (justo en el cruce que lleva a nuestra casa) y al intentar adelantar a una moto, la golpeó y las dos personas que iban en la moto se cayeron a la cuneta. Cuando el coche vio que se habían dado un buen golpe, aceleró y desapareció.
Pero un coche que venía en dirección contraria y vio lo que había pasado se fue detrás a perseguirlo (en plan peli).
Total, que de repente (y no se de dónde) salió un coche de policía con las luces y la sirena a toda ostia y continuó la persecución.


Como una peli.

Y este no es el único accidente que vimos, ya que este lunes apareció un coche en medio del río que pasa delante de casa. En vez de hacer la curva fue recto y se dio un buen baño.

L@s tic@s son un puñetero peligro al volante.

E nada máis por hoxe.
Disfruten da fin de semana...

unha cousa máis...

pra tervos ben informad@s.

pois si, houbo moita xente que me suxeriu a ideia de crear un blog e como me estou convertindo nunha experta (e nunha friki) do internet e das súas ferramentas pois, veña! unha cousa máis...

supoño que estes primeiros pasos irán con erros, pero a medida que vaia coñecendo o funcionamento do blog seguro que vos podo achegar cousiñas interesantes que nos axuden a coñecer un pouco máis este país.

e nada máis,
a comezar.