sábado, 6 de diciembre de 2008

semana tranquila

Ola, esta semana sei que vos teño un chisco abandoad@s, pero como segue chovendo e esta fin de semana Dedé e máis eu nos estamos reservando pro finde que ven (porque ela vai estar de aniversario e ímolo festexar por todo o alto), pois non hai moito que contar.
Inda así o país ségueme sorprendendo.
Cada día coñecemos un pouquiño máis da cultura, da xente...
Sobre todo nas viaxes en bus. Son toda unha aventura...
que comienza intentado adivinar a que hora pasará el maldito autobús (y sobre todo que sea uno que pare). Cuando ya estás dentro lo mas probable es que te toque viajar de pie, porque siempre van hasta arriba de gente, a cualquier hora. Y a veces es mucho mejor, porque la cuestión no es ir de pie o sentada. La cuestión es: o meterle tu culo en la cara a la persona que va a tu lado sentada (porque si tú vas de pie y la otra persona va sentada mi culo queda a la altura perfecta de su careto); o que te pongan a ti el culo (en el mejor de los casos) en la jeta.
Porque los asientos en la ventanilla son un bien tan preciado como los frijoles.
Y siempre que te toque viajar al lado de una persona que no conoces tienes una charla asegurada.
A veces está guay, conoces gente simpática y hasta haces amig@s, porque hoy conocimos a una chica muy maja qu vive en nuestro pueblo que se llama Andrea, y que nos va a invitar a su casa a tomar café. Genial, por fin tenemos una amiga en el pueblo!!!
Pero otras veces te topas
con gente que no sabes de dónde habrá salido, y que es mejor no descubrirlo. Sin ir más lejos, hoy Dedé y yo fuimos sentadas al lado de un hombre que llevaba un perro en una mochila. El pobre perrrico iba todo asfixiado, que era un regalo para una tía suya. Pues cuando le obligué (si, le obligué) a que abriera la mochila para que pudiese respirar un poco, el pobre chucho sacaba la lengua casi hasta el suelo.
Pues el tío era un raro de la ostia. Se pasó el viaje hablando de sus perros salvajes, a los que quería más que a su hija, y de que se había ido a Canadá a aprender inglés. Para ello se casó con una canadiense y cuando ya había aprendido suficiente inglés la dejó y se vino para Costa Rica otra vez.
Os podéis imaginar nuestra cara...
En fin, que al final va a tener razón mi abuela Mari Luz cuando me dice que ella se entera de todo desde el autobús, porque desde allí se ven muchas cosas.
La semana pasada también conocimos a un hombre, que al principio era majo, pero que después parecía un puñetero madero de la cantidad de preguntas que nos hizo; que tuvo una reacción que me llamó mucho la atención. Cuando le preguntamos de dónde era nos dijo que de San José, pero después, hablando un poco más nos contó que era de Nicaragua, y nos lo dijo en voz baja, como avergonzándose de ello. Aquí vienen much@s inmigrantes de Nicaragua a trabajar (estamos muy cerca de la frontera) y en algunos lugares están mal vistos y existe cierto odio cara a ell@s.

Y hay mucha gente con la
que hablamos que aunque conozcan España (Galiza ni les suena, pero ya me estoy encargando yo de que a partir de ahora sí), no saben situarla muy bien. Y Francia ni puñetera idea. Con deciros que ayer en correos (fuimos a enviar unas cartas) le preguntaron a Dedé si Francia estaba en Europa...

Y hoy desde la ventana del bus pude leer uno de esos carteles que me hacen tanta gracia en los que confunden la "s" y la "c" o "z". El de hoy ponía:
Se afilan cerruchos (por serruchos).

que simpáticos...

Pues poco más os voy a contar por hoy. Bueno, una cosa más, para que se ría mi ama. Hoy me compré una tela súper bonita (por poco más de 2 euros) y me hice una falda!!! Dedé no confiaba nada en que me la pudiera hacer y eso me ayudó más, porque me puse cabezona y en dos horas, hala! falda nueva!!
ama, cuando veas las costuras y los nudos que se me fueron haciendo te vas a mear...
A ver si el día que me la ponga no me quedo medio desnuda en medio de la calle y me tenga que comprar una grapadora.

Pues nada más, un besiño
y pasadlo bien...





5 comentarios:

babazorra dijo...

Kaixo Ainhoa:
Que buenos ratos nos estas haciendo pasar con tus historias, yo creo que en parte es porque escribes en galego,me hace mucha gracia. Parte entiendo y parte me lo imagino.Es gracioso también los problemas con el agua,por exceso o por defecto, tranquilas, pronto empieza el verano,y con el las vacaciones de los niños y la Navidad esa es otra, son unos exagerados con los adornos y las luces, acabaras hasta el moño.Cuega alguna foto de sus palmeras o casas adornadas je,je...
Bueno muxu bero bero bat.Ondo pasa eta Ondo izan

Anónimo dijo...

YA QUISIERA LA ABUELA VER los cosidos de ESA FALDA!!JE,JE, ya le voy acontar, seguro que cuando vuelvas le da un repasito. estoy encantada de ver todolo que pones aki. Eres la bomba....por parte de tia... lo sabes no? disfruta todo lo que puedas, que esto solo una vez.hast pronto guapa!!

Anónimo dijo...

cuanta sabiduria tiene la tia rakelª!!!! jejeje

la falda monisima y no dudaba en ningun momento que ibas a ser capaz de sacarla adelante!! jejej... sino ... quien me ha hecho mis trajes de carnavales sino??jejejje.... bueno, tambien mama pili pero todo viene de familia por lo uqe veo!!

sigue escribiendo asi de bien

kerote.arantxa

Bea dijo...

Hola juapa! Acabo de estar con tua mai (non vexas o mooooooi orjullosa que esta de ti...) e contoume que aki te podia atopar..
voume facer asidua do teu blog. Non te desanimes! eres un jran exemplo pa moita xente.. Coidateme moito!!!!!! Un jran bikazo juapisisimaaaaaaaaaaaaaaa

Bea dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.