martes, 25 de noviembre de 2008

un día máis, unha chaparrada máis

ola xentiña...
como vai? por aquí seguimos sen moita novidade, só que hoxe tiven o meu primeiro encabronamiento...
si! a miña cabeza botaba fume. cóntovos: o plan de hoxe era ir a Ciudad Quesada a mercar algunhas cousas que precisamos (como por exemplo unha mos
quitera, que os mosquitos da zona están comezando a gañar peso indiscriminadamente gracias ás ricas carnes de dedé e máis eu).
Pois nos presentamos a iso das 9.30 na parada de bus (que polo menos está cuberta, que non vexades o que chovía)...
ui! perdón!

sigo en costarricense:
pues esperamos por el bus un rato, otro rato, fueron viniendo personas, pero ningún bus a la vista (sólo en sentido contrario al que nos queríamos dirigir nosotras).
y sigue la espera, y dura, y dura y dura (sí, como en el anuncio).
Ya había pasado una hora y ni rastro del bus. Total, que como seguía viniendo gente a esperar, pues nada, nosotras allí, imitando a l@s lugareñ@s...

Yo ya me estaba empezando a mosquear bastante porque la espera ascendía ya a hora y media, pero la gente seguía esperando allí mazo tranquis, charloteando y tal...
hasta que por fin, a las 11.30 se acerca un bus, se coloca a nuestra altura y... ¡pasa de largo! ¡que iba lleno!.
así que cogí mi chuvasquero y con un encabronamiento considerable me piré pa casa, porque ya no me apetecía ni ir a Ciudad Quesada ni me importaba que esta noche los puñeteros mosquitos se diesen otro festín a cuenta de mis piernas.
A la mierda!

Y después de esas dos horitas de espera, llegamos a casa y conocimos a nuestros dos compañeros alemanes (que son alemanes-nicaragüenses y hablan español con acento alemán y alemán con acento nicaragüense, muy simpático).
Son dos chavalillos jovencicos... a ver que tal...

Después vino a comer con nosotras Wilson, que es un chico de aquí de Jazon que se va de voluntario ó Viso (en Ourense). Ya le di el teléfono de Braulio, p
ara que contacte con vosotr@s y le enseñeis Ribadavia y le dije que preguntara por Arrinca y por el Coto. A ver si me lo cuidáis, je, je (no vaya a ser que tomen represalias después).
Y a la tarde la lluvia nos dejó ir a dar un paseo por el pueblo (Cuestillas de Florencia) y pudimos hacer unas cuantas fotos...

En una sale una nena que se llama Martita (más maja) y en otra un hombre que estaba amaestrando a un caballo. Aquí la gente es muy charlatana y dá gusto pasear y encontrarte gente.


Y paisajes, y flores...
todo es muy bonito...
si queréis ver más fotos que voy haciendo por aquí, sólo tenéis que pinchar aquí al lado derecho, donde pone fotos de Costa Rica y ahí se ven muy bonitas.

Y sabéis que??
que en abril tengo visita!!!
que viene Ane a verme (una muyamiga de Gasteiz). Para que veais lo que son las vascas, que no viene a verme a Ribadavia, que lo tiene a 600 km pero viene a Costa Rica (tomallá!!).
Hala pues, muxu handi bat, ta bihar arte.



2 comentarios:

Unknown dijo...

Olá!? Probando, probando... 1, 2...
Nom sei se se me escoita, pero por se acaso ai vai um beijo bem grande dende hpanha latitude Sul. Que muito Sul mas vai um frio que nim dioosss
Muaka
Dani

ainhoa dijo...

ola caracola...
pois abríjeseme non vaia ser...
bicos gordos